در روايت است که آدم (عليه السلام) به پيشگاه باريتعالي شکوه کرد که: «پروردگارا! شيطان را
بر من سلطه بخشيدي و وسوسه هايش را همچون خون در رگ هايم روان ساختي. به من نيز در برابرش چيزي عنايت کن.»
خدا فرمود: اي آدم! هر کس از فرزندانت که به انديشه ي گناه افتد، در نامه ي کردارش نمي نويسم مگر انجامش دهد، و هر کس به انديشه ي کار نيکي افتد، پاداش آن کار را برايش مي نويسم و اگر به انجامش آورد، ده برابر برايش مي نويسم.
آدم (عليه السلام) گفت: «پروردگارا! بيشتر مي خواهم.»
خدا فرمود: هر کس از فرزندانت که به گناه افتد و سپس توبه کند، گناهش را مي آمرزم.
آدم (عليه السلام) گفت: «پروردگارا! بيشتر مي خواهم.»
خدا فرمود: درِ توبه را برايشان باز مي گذارم تا هنگامي که جانشان به گلو رسد.
آدم (عليه السلام) گفت: «پروردگارا! ديگر بس است.»
بر من سلطه بخشيدي و وسوسه هايش را همچون خون در رگ هايم روان ساختي. به من نيز در برابرش چيزي عنايت کن.»
خدا فرمود: اي آدم! هر کس از فرزندانت که به انديشه ي گناه افتد، در نامه ي کردارش نمي نويسم مگر انجامش دهد، و هر کس به انديشه ي کار نيکي افتد، پاداش آن کار را برايش مي نويسم و اگر به انجامش آورد، ده برابر برايش مي نويسم.
آدم (عليه السلام) گفت: «پروردگارا! بيشتر مي خواهم.»
خدا فرمود: هر کس از فرزندانت که به گناه افتد و سپس توبه کند، گناهش را مي آمرزم.
آدم (عليه السلام) گفت: «پروردگارا! بيشتر مي خواهم.»
خدا فرمود: درِ توبه را برايشان باز مي گذارم تا هنگامي که جانشان به گلو رسد.
آدم (عليه السلام) گفت: «پروردگارا! ديگر بس است.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر